Een meisjesdroom komt uit! :-)

Een week in Bariloche en een enorme ervaring rijker! Na aankomst vorige week zondag heb ik eerst maar eens rustig het stadje verkend. Je ziet overal houten chalets en dennenbomen. De invloeden van Duitse en Zwitserse immigranten valt hier niet te ontkennen! Je kunt met een Sint Bernardhond op de foto en overal is chocola te koop. Weliswaar niet van Alpenmelk gemaakt maar het komt dicht in de buurt :-)

Ondertussen had ik gelezen over een Nederlandse dame die hier paardrijtrektochten organiseert. Als voormalig paardenmeisje leek mij dat wel wat. Vier dagen de outback van Argentinië in en de pampa's over! Het toeval wilde dat ze nog plek had op een tocht en dus was de beslissing snel genomen. Vertrek dinsdagochtend. Ariane pikte me rond 9 uur op bij mijn hostel in een oude jeep. Het was gelijk een gezellige boel met 3 honden op de achterbank. De teckel vond het gezellig en sprong naar de voorbank om bij mij op schoot te belanden. We pikten Matthias en Kristina (een Zweeds stel van mijn leeftijd) op en gingen toen 'en route'. Al snel reden we de geasfalteerde weg af om vervolgens 2,5 uur over een stoffige grindweg de onbewoonde wereld in te rijden. Op weg naar de Estancia (boerderij) van Christina. Onderweg zie je weinig anders dan struikgewas en stenen. Wel veel roofvogels. Bij aankomst op de boerderij werden we met een welkomstdrankje hartelijk ontvangen door de eigenaresse. We konden even bijkomen van de rit terwijl Christina een heerlijke lunch voorbereidde. De boerderij is al een aantal generaties familiebezit. Gek genoeg zijn in dit gebied heel veel Libanezen neergestreken, die hier Turqos (Turken) worden genoemd. Je vraagt je af wat die mensen hier dachten te vinden....Ja, land, enorm veel land!! Je kunt uren rijden voordat je bij de buren bent.

Nadat we de zadels en overige bagage gepakt hebben rijden we naar het "huisje" van de gaucho (cowboy) waar de paarden staan. De gaucho gaat met ons mee want hij kent het gebied op z'n duimpje. Als de paarden rijklaar gemaakt zijn stappen we op en vertrekken de heuvels in. Vergezeld door alle honden (de gaucho heeft er ook nog eens twee). Helaas is het weer niet geweldig; veel wind en af en toe wat regen. Die voel je wel op de pampa! We rijden zo'n 2 uur en slaan dan ons kampement op in een vallei beschut tussen de bomen. Bij daglicht maken we een vuur om ons bij op te warmen en het eten te bereiden. Ook zetten we de tentjes op. De zadeldekens en schapevachten dienen als matras. Gelukkig hebben we wel mummislaapzakken die ons goed warm houden. Het diner bestaat uit gegrild vlees, salade en brood. De honden houden ons gezelschap bij het vuur. Omdat het zo donker is kun je de sterrenhemel heel goed zien. Prachtig! 's Nachts slapen Tosca en Plumita (Ariane's honden) bij ons in de tent. Zo blijven we in ieder geval warm! :-)

De volgende ochtend staan we wat stram op van de onrustige nacht. Zo ongeveer ieder half uur werden we gewekt door windvlagen die tegen het tentdoek sloegen. Gelukkig heeft de gaucho het vuur alweer aan. Na het ontbijt zadelen we de paarden weer en gaan op pad. Onze missie voor vandaag: koeien drijven. De kudde graast op de hoger gelegen zomerweide. Rond de middag treffen we de kudde aan. Ze moeten naar een ander deel van de vlakte gedreven worden. We bepalen onze strategie en geholpen door de honden drijven we de luid loeiende koeien op. Vol in galop! Na telling blijken er een aantal koeien te ontbreken. De gaucho gaat op zoek en komt een tijdje later terug met de 7 vermiste koeien. Onderweg komen we heel veel hazen tegen en het is een ware sport voor de honden om ze te vangen. Het lukt ze 1 keer. Gelukkig zien we niet hoe ze van het feestmaal genieten..... S'Avonds komen we moe terug op de Estancia. Eindelijk douchen! Want bij zo'n koud beekje is toch niet echt lekker hoor. Na een heerlijk diner duiken we vroeg onder de wol.

De volgende twee dagen trekken we beurtelings over rotsen en door steppegras op de ruggen van onze paarden. We zien hoe de gaucho's de schapen bijeendrijven en scheren. Ook zien we overal onderweg skeletten en kadavers van koeien, kalveren, paarden, schapen etc. Vooral langs de rivierbeddingen. De schapen hebben hier sowieso niet zo'n lang leven. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de tanden van de schapen na 3/4 jaar helemaal afgesleten zijn. Het gras is hier heel stug door het lava-as ten gevolge van een vulkaanuitbarsting een aantal jaren geleden. Uiteindelijk kunnen de schaapjes dus niet meer eten en worden te mager. En dat is niet goed voor de slacht, dus arme schaapjes, ze gaan jong dood. Het leven van de gaucho's is ruig. Ze leven heel primitief onder barre omstandigheden. Ver van alles, vaak zonder elektriciteit, geen telefoon en de weersomstandigheden zijn hard. Ze leven dicht bij de natuur en zo goed als ze voor de dieren zorgen, zo makkelijk slachten ze ze ook. Bij aankomst op de boerderij hing er een net geslacht schaap in de boom. De honden aten ondertussen de restjes op en overal vind je afgesneden schapepootjes verspreid over het terrein. Het middagmaal bestaande uit lamskoteletten smaakte er niet minder om maar toch een raar idee als je ze kort vantevoren nog in de stal ziet rondlopen. Kristina (de Zweedse) kan het niet eten maar de honden zijn dankbare afnemers :-) Ook staat gordeldier hier regelmatig op het menu. Je weet wel zo'n lief diertje met een geschubde schild op z'n rug. Dat ging mij zelfs te ver!

Al met al was het een fantastische ervaring en voor mij is een droom uitgekomen! Morgen ga ik nog een dag het water op en dan komt er alweer een einde aan mijn verblijf hier in Bariloche. Maandag vlieg ik door naar het zuiden, naar El Calafate om daar de gletsjer, El Perito Moreno, op te gaan. Een nieuw avontuur!

P.S. Ik zou jullie graag deelgenoot willen maken middels wat foto's maar oenig als ik ben, heb ik niet het juiste kabeltje bij me om de foto's te uploaden naar de computer :-(
Misschien helpt de site van Ariane om een idee te krijgen: http://www.arianepatagonia.com.ar/fotos-patagonia.html